محمدعلی بهمنی

محمدعلی بهمنی (زادهٔ 27 فروردین 1321 در اندیمشک)، شاعر و غزل‌سرای ایرانی است. بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیما یوشیج است. نخستین شعر بهمنی در سال 1330، زمانی که 9 سال داشت، به چاپ رسید.
وی دربارهٔ تولّد خود می‌گوید: «دو ماه به زمان تولّدم باقی‌مانده بود، که برادرم در دزفول بیمار می‌شود. خانواده هم از این فرصت استفاده می‌کنند تا به عیادتش بروند. این است که در قطار به‌دنیا آمدم و در شناسنامه‌ام درج شد متولّد اندیمشک، چون دایی من در ثبت احوال آن منطقه بود، شناسنامه‌ام را همان زمان می‌گیرد. البتّه زیاد آنجا نبودم، همان زمان 10 روز یا یک‌ماه را در آنجا سپری کردیم، در اصل تهرانی هستیم. پدرم برای ده ونک و مادرم برای اوین است. در اصل ساکن خود بندرعباس بودیم. دوران کودکی را تهران، بخش شمیرانات، شهر ری، کرج و... به‌صورت پراکنده بودیم، چون پدرم شاغل در راه‌آهن بود، مأموریت‌های ایستگاهی داشتند. از سال 1353 به بندرعباس رفتم.»
او در چاپخانه با زنده یاد «فریدون مشیری» که آن روزها مسئول صفحه ادبی هفت‌تار چنگ مجله روشنکفر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال 1330، یعنی زمانی که او تنها 9 سال داشت، در مجله روشنفکر به چاپ رسید.
شعر بهمنی شاید با خود او متولد شده باشد، شعرهای وی از همان زمان تاکنون به طور پراکنده در بسیاری از نشریات کشور و مجموعه شعرهای مختلف و جنگ‌ها، انتشار یافته است و بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیماست.
بهمنی از سال 1345 همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و و برنامه صفحه ی شعر را با همکاری شبکه استانی خلیج فارس ارائه داده است.. بهمنى در سال 1374 همکارى خود را با هفته نامه ندای هرمزگان آغاز مى کند و صفحه اى تحت عنوان تنفس در هواى شعر را هر هفته در پیشگاه مشتاقان خود قرار مى دهد.
«محمدعلی بهمنی» مسئول چاپخانه دنیای چاپ بندرعباس و مدیر انتشارات «چی‌چی‌کا» در آن شهرستان است.
وی در قالب‌های مختلف از کلاسیک، نیمایی و سپید به سرودن پرداخته است. اما وجه غالب شعرهای او، غزل می‌باشد.
«بهمنی» را می‌توان از زمره ترانه‌سرایان موفق این روزگار دانست. او تاکنون با شرکت در برخی همایش‌های سراسری شعر دفاع مقدس، علاقه‌مندی خود را به حضور در این عرصه نشان داده است.
محمدعلی بهمنی در سال 1378 موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان برترین غزل‌سرای ایران گردید.

آثار:
باغ لال (1350)
در بیوزنی (1351)
عامیانه‌ها (1355)
گیسو، کلاه، کفتر (1356)
گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (1369)
دهاتی (1377)
غزل (1377)
شاعر شنیدنی است (1377)
عشق است (1378)
نیستان (1379)
کاسهٔ آب دیوژن، امانم بده (1380)
این خانه واژه‌های نسوزی دارد (1382)
من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم (1388)
غزل زندگی کنیم (گزیده غزل) (1392)

محمدعلی بهمنی در سال 1378 تندیس «خورشید مهر» را به عنوان برترین غزل‌سرای ایران، دریافت کرد. بهروز ثروتیان در کتاب «لذت بهت‌زدگی در شعر محمدعلی بهمنی» اشعار محمدعلی بهمنی را تجزیه و تحلیل کرده است. این اثر در سال 1389 توسط انتشارات شانی چاپ و منتشر شده‌است.
در سال 1383 با همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان، هم‌زمان با برگزاری ششمین کنگره سراسری شعر و داستان جوان در بندرعباس، نکوداشت محمدعلی بهمنی برگزار شد. در کنگره سراسری شعر دفاع مقدس از او تقدیر شده‌ است.
*****
ترانه شناسی:
بهمنی با آهنگسازان نامداری چون واروژان، ناصر چشم آذر، علی قمصری، تورج شعبانخانی، بهروز صفاریان و محمدرضا چراغعلی و خوانندگانی چون ناصر عبداللهی، رضا آریایی، هومن بختیاری، همایون شجریان، امیر کریمی، حجت اشرف زاده، سینا سرلک، و ... همکاری داشته است.

غزلی از بهمنی:

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غرل شبیه غزل های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

گاهی تو را کنار خود احساس می کنم
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است

خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است؟