display result search
- 3540
سه تار ارسلان درگاهی
آلبوم تکنوازی سه تار ارسلان درگاهی
ارسلان درگاهی به سال 1281 خورشیدی در تهران متولد شد. وی از کودکی به موسیقی علاقه داشت و به صورت خودآموز سه‌تار می‌نواخت.
در کنار موسیقی برای تعلیم گرفتن نقاشی به مدرسه کمال‌الملک هم می‌رفت و مدت‌ها به فراگیری این هنر مشغول بود.
از سن پانزده سالگی برای یادگیری تار و سه‌تار به کلاس درویش‌خان رفت و در طول مدتی که از محضر درس این استاد بزرگ موسیقی بهره گرفت و با نشان دادن استعداد و شایستگی اش به دریافت نشان تبرزین طلایی درویش مفتخر شد.
سال‌ها بعد چند صفحه موسیقی از تارنوازی وی (با نام مستعار امیرارسلان) به همراه خوانندگان مطرح آن زمان در دسترس مردم قرار گرفت و موجبات شهرت او را فراهم کرد. او به سه تارهای پوستی که از حجم صدای بیشتر و کیفیت صوتی خاصی مابین تار و سه‌تار برخوردارند، دلبستگی زیادی داشت.
شیوه بدیع سه‌تار نوازی ارسلان درگاهی منحصر به خود اوست و بسیار متنوع و جذاب است، به طوری که برخی از نوازندگان هم‌دوره‌اش و نیز نوازندگان نسل بعدی، تحت تأثیر نوازندگی او قرار داشته‌اند.
با این حال هیچگاه او به صورت حرفه‌ای به موسیقی نپرداخت و ارائه ذوق خود را منحصر به مجالس دوستانه و محافل انس نمود.
زنده‌یاد روح‌الله خالقی در کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» درباره این هنرمند بزرگ چنین نوشته است:
«درگاهی امروز یکی از نوازندگان باسلیقه سه‌تار است که دست همه‌کس به دامانش نمی‌رسد، اما دوستان بسیار دارد که اهل ذوق و دوستدار هنر و شیفته سازش می‌باشند، از آن کسانی است که سعی دارد شخصیت اجتماعی خود را نگهدارد و ذوق موسیقیش لطمه‌ای به شغل اداریش نزند. شاید حق با اوست، چه نااهلان چنان مقام این هنر را خوار و پست و مبتذل کرده‌اند که او هم میل ندارد به نام نوازنده شناخته شود.
هر چند در کشور ما هنوز هنر و هنرمند را مقامی نیست، اما هنرمند واقعی بخصوص کسانی که مثل درگاهی تنها برای دل خود ساز می‌زنند و نوای سازشان هم مطلوب مردم صاحب ذوق است، ارج و ارزش دیگری دارند. مشاغل عالیه که مردم به دنبال آن از همه چیز خود می‌گذرند، دوام و ثباتی ندارد. وزیر و امیر و وکیل فراوانست اما ارسلان یکیست.
درگاهی مردیست با ذوق، مؤدب، لطیفه‌گو، خوش محضر و دوست‌دلشتنی، شور و نشاط و ذوق و عشق جوانیش پابرجاست. اهتزاز سیم‌های سه‌تارش تارهای دل را می‌لرزاند و نغمه‌های طربناک سازش، شنونده را به نشاط و رقص می‌آورد.»
ارسلان درگاهی در سال 1352 چشم از جهان فرو بست.
ارسلان درگاهی به سال 1281 خورشیدی در تهران متولد شد. وی از کودکی به موسیقی علاقه داشت و به صورت خودآموز سه‌تار می‌نواخت.
در کنار موسیقی برای تعلیم گرفتن نقاشی به مدرسه کمال‌الملک هم می‌رفت و مدت‌ها به فراگیری این هنر مشغول بود.
از سن پانزده سالگی برای یادگیری تار و سه‌تار به کلاس درویش‌خان رفت و در طول مدتی که از محضر درس این استاد بزرگ موسیقی بهره گرفت و با نشان دادن استعداد و شایستگی اش به دریافت نشان تبرزین طلایی درویش مفتخر شد.
سال‌ها بعد چند صفحه موسیقی از تارنوازی وی (با نام مستعار امیرارسلان) به همراه خوانندگان مطرح آن زمان در دسترس مردم قرار گرفت و موجبات شهرت او را فراهم کرد. او به سه تارهای پوستی که از حجم صدای بیشتر و کیفیت صوتی خاصی مابین تار و سه‌تار برخوردارند، دلبستگی زیادی داشت.
شیوه بدیع سه‌تار نوازی ارسلان درگاهی منحصر به خود اوست و بسیار متنوع و جذاب است، به طوری که برخی از نوازندگان هم‌دوره‌اش و نیز نوازندگان نسل بعدی، تحت تأثیر نوازندگی او قرار داشته‌اند.
با این حال هیچگاه او به صورت حرفه‌ای به موسیقی نپرداخت و ارائه ذوق خود را منحصر به مجالس دوستانه و محافل انس نمود.
زنده‌یاد روح‌الله خالقی در کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» درباره این هنرمند بزرگ چنین نوشته است:
«درگاهی امروز یکی از نوازندگان باسلیقه سه‌تار است که دست همه‌کس به دامانش نمی‌رسد، اما دوستان بسیار دارد که اهل ذوق و دوستدار هنر و شیفته سازش می‌باشند، از آن کسانی است که سعی دارد شخصیت اجتماعی خود را نگهدارد و ذوق موسیقیش لطمه‌ای به شغل اداریش نزند. شاید حق با اوست، چه نااهلان چنان مقام این هنر را خوار و پست و مبتذل کرده‌اند که او هم میل ندارد به نام نوازنده شناخته شود.
هر چند در کشور ما هنوز هنر و هنرمند را مقامی نیست، اما هنرمند واقعی بخصوص کسانی که مثل درگاهی تنها برای دل خود ساز می‌زنند و نوای سازشان هم مطلوب مردم صاحب ذوق است، ارج و ارزش دیگری دارند. مشاغل عالیه که مردم به دنبال آن از همه چیز خود می‌گذرند، دوام و ثباتی ندارد. وزیر و امیر و وکیل فراوانست اما ارسلان یکیست.
درگاهی مردیست با ذوق، مؤدب، لطیفه‌گو، خوش محضر و دوست‌دلشتنی، شور و نشاط و ذوق و عشق جوانیش پابرجاست. اهتزاز سیم‌های سه‌تارش تارهای دل را می‌لرزاند و نغمه‌های طربناک سازش، شنونده را به نشاط و رقص می‌آورد.»
ارسلان درگاهی در سال 1352 چشم از جهان فرو بست.
تصاویر
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه