ترانه ساخته احمدعلی راغب، 1376
بخند ای نوبهار خانه من
بخند ای گرمی کاشانه من
بخند ای خندههایت نور امید
به صبح منزلم خنده تو تابید
پسرم پسرم پسرم پسرم
تو بمان که تویی به جهان ثمرم
به رویم از جهان کوچک خود
دری وا کن دری وا کن عزیزم
به رویم از جهان کوچک خود
دری وا کن دری وا کن عزیزم
از آن گرمای بی آلایش خوب
کمی هم سهم بابا کن عزیزم
من آن گم کرده ی دیرین خود را
به چشمان تو پیدا کرده ام باز
محبت را صفا را زندگی را
پس از یک عمر معنا کرده ام باز
پسرم پسرم پسرم پسرم
تو بمان که تویی به جهان ثمرم
بخند ای نوبهار خانه من
بخند ای گرمی کاشانه من
بخند ای خندههایت نور امید
به صبح منزلم خنده تو تابید
پسرم پسرم پسرم پسرم
تو بمان که تویی به جهان ثمرم
به رویم از جهان کوچک خود
دری وا کن دری وا کن عزیزم
به رویم از جهان کوچک خود
دری وا کن دری وا کن عزیزم
از آن گرمای بی آلایش خوب
کمی هم سهم بابا کن عزیزم
من آن گم کرده ی دیرین خود را
به چشمان تو پیدا کرده ام باز
محبت را صفا را زندگی را
پس از یک عمر معنا کرده ام باز
پسرم پسرم پسرم پسرم
تو بمان که تویی به جهان ثمرم
تصاویر
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه