display result search
- 1770
میرزا
ترانه گیلکی
موزردوسته دانه میرزا مرد میدان بو
نه من نه تو که امی خانه سبزه میدان بو
نیشه می داغ مانستان سفید رود خاطر
که لاله لاله اون خون دیل خروشان بو
اویا کی پر فوکونه واشک هاراس کؤتر
دوخوفته کو سر کپکانه ره خوروسخوان بو
پاییز که ناجه یه رختا درختِ تن داشتی
اَ باغ ره اون سایه الش‌واگردان بو
پرنده بو که بهارا ارا اورا بردی
ای وار به کوی و کمندان ای وار به گیلان بو
هوجور که باد بزنه خیزران موردابا
همیشه خواب اونیشین جنگله پریشان بو
چره گی میرزایا خان خان اونأ کوچیکاکونه
اونی که خون رعیت بوخورده بو خان بو
ورق ورق تره تاریخ جا دیهه ایشتاو
گیلان مشتگی الان می خانه آبدان بو
ورای دانه نوبو تا خورا به داماکشه
اَ نر تورنگ شکاربان هأ خلقه ایمان بو
نفس دأیی اَ هوا ره نفس نفس گوفتی
گیلان حافیظ جان هیمت جوانان بو
به خون بینیشته غوروب دم ایتا زمستان روز
گیلان خلق ستاره می کاس چومان بو
کسی که شش‌تیر به کمر بسته می‌داند که میرزا مرد میدان بود
نه من و نه تو که خانه‌مان در محله‌ی اعیان نشین سبزِ میدان است
همچون داغ من از یاد سپیدرود هم نمی‌رود
که خون دل میرزا کوچک لاله لاله همچون امواج سپیدرود خروشان بود
در آن مقام که از ترسِ بازِ شکاری پرهای کبوتر می‌ریزد
در چنین فضایی، وجودش برای کبک‌های سر در برف فروبُرده‌ی کوهستان بانگ بیدارباش بود
پاییز حسرت برگ را بر تن درخت داشت
سایه‌ی میرزا برای چنین باغی رویش دوباره و سبزشدن دوباره بود
میرزا، همچون پرنده‌ای بود که بهار را به هر سو می‌برد
گاهی در کوهستان و گاهی در جلگه‌های گیلان بود
همان گونه که باد به خیزران مردابی می‌کوبد
همییشه خواب میرزا، همچون جنگلی پریشان بود
چرا به میرزا می‌گویی «خان» واژه‌ی خان میرزا را کوچک می‌کند
آن کسی که خون رعیت و مظلوم را خورده است خان است
برگ برگِ تاریخ به تو تذکر می‌دهد که
بخاطر بزرگی سردار گیلان خانه‌ام آباد است
در طلب دانه نبود تا خود را به دام افکند
که شکاربانِ این قرقاول نر ایمان همین خلق بود
او به این هوا نفس می‌داد و با هر نفسش می‌گفت که
حافظ و نگهدارِ جان گیلان همت جوانان است
غروب هنگام یک روز زمستانی در خون خود غلتید
ستاره برای مردم گیلان چشم‌های آبی میرزا است.
موزردوسته دانه میرزا مرد میدان بو
نه من نه تو که امی خانه سبزه میدان بو
نیشه می داغ مانستان سفید رود خاطر
که لاله لاله اون خون دیل خروشان بو
اویا کی پر فوکونه واشک هاراس کؤتر
دوخوفته کو سر کپکانه ره خوروسخوان بو
پاییز که ناجه یه رختا درختِ تن داشتی
اَ باغ ره اون سایه الش‌واگردان بو
پرنده بو که بهارا ارا اورا بردی
ای وار به کوی و کمندان ای وار به گیلان بو
هوجور که باد بزنه خیزران موردابا
همیشه خواب اونیشین جنگله پریشان بو
چره گی میرزایا خان خان اونأ کوچیکاکونه
اونی که خون رعیت بوخورده بو خان بو
ورق ورق تره تاریخ جا دیهه ایشتاو
گیلان مشتگی الان می خانه آبدان بو
ورای دانه نوبو تا خورا به داماکشه
اَ نر تورنگ شکاربان هأ خلقه ایمان بو
نفس دأیی اَ هوا ره نفس نفس گوفتی
گیلان حافیظ جان هیمت جوانان بو
به خون بینیشته غوروب دم ایتا زمستان روز
گیلان خلق ستاره می کاس چومان بو
کسی که شش‌تیر به کمر بسته می‌داند که میرزا مرد میدان بود
نه من و نه تو که خانه‌مان در محله‌ی اعیان نشین سبزِ میدان است
همچون داغ من از یاد سپیدرود هم نمی‌رود
که خون دل میرزا کوچک لاله لاله همچون امواج سپیدرود خروشان بود
در آن مقام که از ترسِ بازِ شکاری پرهای کبوتر می‌ریزد
در چنین فضایی، وجودش برای کبک‌های سر در برف فروبُرده‌ی کوهستان بانگ بیدارباش بود
پاییز حسرت برگ را بر تن درخت داشت
سایه‌ی میرزا برای چنین باغی رویش دوباره و سبزشدن دوباره بود
میرزا، همچون پرنده‌ای بود که بهار را به هر سو می‌برد
گاهی در کوهستان و گاهی در جلگه‌های گیلان بود
همان گونه که باد به خیزران مردابی می‌کوبد
همییشه خواب میرزا، همچون جنگلی پریشان بود
چرا به میرزا می‌گویی «خان» واژه‌ی خان میرزا را کوچک می‌کند
آن کسی که خون رعیت و مظلوم را خورده است خان است
برگ برگِ تاریخ به تو تذکر می‌دهد که
بخاطر بزرگی سردار گیلان خانه‌ام آباد است
در طلب دانه نبود تا خود را به دام افکند
که شکاربانِ این قرقاول نر ایمان همین خلق بود
او به این هوا نفس می‌داد و با هر نفسش می‌گفت که
حافظ و نگهدارِ جان گیلان همت جوانان است
غروب هنگام یک روز زمستانی در خون خود غلتید
ستاره برای مردم گیلان چشم‌های آبی میرزا است.
کاربر مهمان