حسینعلی وزیری ‏تبار

حسینعلی وزیری ‏تبار، نوازنده کلارینت به سال 1285 در تهران متولد شده است.
حسینعلی وزیری ‏تبار، به سال 1285 در تهران متولد و فرزند «مبصر همایون» بود. از کودکی به موسیقی علاقه داشت و خواستار تحصیل در مدرسه موزیک نظام آن زمان شد. پدرش با اصرار زیاد موفق شد که «سرهنگ نصراللَّه خان مین‏ باشیان»، سرپرست مدرسه را (که خود از موسیقیدانان نامی آن زمان بود) متقاعد کند تا پسر را در مدرسه بپذیرد. وزیری‏ تبار کوچک، هنرجوی جدی و ساعی مدرسه موزیک نظام شد و در آنجا مبانی علمی موسیقی مغرب زمین را آموخت و وارد دسته‏ موزیک شد. در سال 1307 که «مدرسه موسیقی دولتی» تشکیل شد، او هم دوباره به تحصیل پرداخت و با جدیت بسیار به تکمیل معلومات خود در ساز تخصصی ‏اش کلارینت (قره ‏نی) پرداخت.
وزیری تبار با کلارینت مشغول نواختن تمرینات و قطعات کلاسیک موسیقی مغرب زمین شد که این دوران برای پیشرفت تکنیک و چیرگی فنی وی بر این ساز بسیار مؤثر بود. در عین حال، با ابراهیم‏ منصوری (نوازنده‏ مشهور ویولن در آن زمان) نیز محشور بود، از او ردیف ها را می ‏آموخت و می‏ کوشید آوازهای ایرانی را با ساز خود بنوازد.
وزیری تبار به جز کلارینت به تمرین ساکسیفون و ویولون نیز می پرداخت. در آن ایام اداره آموزش و پرورش عراق تقاضای اعزام یک هنرآموز موسیقی جهت تدریس در مدارس آنجا را کرد و «سالار معزز» (غلامرضا مین باشیان) از میان هنرجویان، وزیری تبار را برگزید و او در سال 1310 وارد آنجا شد.
ابتدا به شهر «کاظمین» وارد شد و در «دبستان اخوت ایران» مشغول تعلیم موسیقی (از نوع مارش و سرود و مبانی علمی موسیقی غربی) به دانش‏ آموزان شد.
پس از مراجعت به تهران، وزیری ‏تبار باز تحصیلات خود را در هنرستان عالی موسیقی دنبال کرد. در سال 1315 دوره متوسطه هنرستان را به پایان رسانید و به اخذ دیپلم توفیق یافت و متعاقباً پس از آن، به سمت هنرآموز موسیقی در مدارس بزرگ شهر شیراز منصوب شد.
در شیراز هنرجویان متعددی را تربیت کرد و تمرین خود را بیشتر کرد، کار آموزشگاهها را سر و صورت داد، ارکستری از شاگردان زبده‏ خود ترتیب داد و با ساختن قطعاتی به برپایی کنسرتهایی اقدام نمود.
هرچند که او خود را نوازنده می‏ دانست و ادعای آهنگسازی نداشت ولی نواهایی که گهگاه به وسیله‏ او ساخته می‏شد از نظر ذوق عمومی بسیار قابل توجه بود و او هم کوشش می‏ کرد ساخته‏ هایش از حدود موسیقی ملی بیرون نباشد.
بعضی از این آثار سالها بعد در تهران ضبط و اجرا شدند که از جمله آنها تصنیف «به یاد شیراز» است که توسط «انجمن موسیقی ملی» اجرا گشت و در سالهای بعد، با اتحاد برنامه‏ گلها، توسط ارکستر رادیو همراه با آواز بنان اجرا گشت که ضبطی از آن موجود است و نت آهنگ (به همراه شعر آن) در اولین شماره مجله موسیقی رادیو در سال 1336 چاپ شده است.
در تهران او در ارکستر های متعددی مانند «ارکستر نوین»، ارکستر «انجمن موسیقی ملی» و ارکسترهای «اداره موسیقی کشور» به عنوان همنواز و تکنواز به همکاری پرداخت.
وزیری‏ تبار از سال 1328، هنرآموز موسیقی در هنرستان موسیقی ملی بود و این همکاری 8 سال ادامه پیدا کرد. در کنار فعالیت های متعدد او تاسیس «ارکستر نابینایان» جایگاه ویژه ای برای او بوجود آورد. اولین دسته ارکستر نابینایان 25 نفر بود که بعدها بیشتر شد.
وی قبل از مرگ به مدت چند ماه بیمار و بستری بود و عوارض ناشی از اوره و چربی خون، وی را از پای درآورد و پیشنهاد مسافرت به آلمان برای معالجه را نیز نپذیرفت. تا این که در نیمه شب پنج‏شنبه 23 مرداد 1337 درگذشت.
از وزیری تبار چهار فرزند به نامهای گیتی، همایون، هدایت و هایده باقی مانده است که همه اهل موسیقی هستند.