display result search
- 8203
بیستا برمه
ترانه ی مازندرانی
دل، خروار به خروار غم هنیشته
اسری*بمو، مه چش دم هنیشته
مه تنگ دل کوتر، پر بروئه
بورده هلال ماه ر سر بزوئه
ته غم خوامبه، چش جا خون ببارم
کلو کلو*، دل ارمون ببارم
بوم اوا کلاک* اسری بشندم
ته قد اسیر خاک ا، اسری بشندم
ته سارقی دچی رختا، من بمیرم
ندی دنیای بختا، من بمیرم
هر شو، برمه گلی* تسه خو شومبه
ته لباس پلی، تسه خو شومبه
بعد ته پاپلی بال بسوته
مه بر هایتنه اقبال، بسوته
بخته چلچلا در برو بریم
برو خوامبه بوینم، ته گل دیم
برو درد دارمبه، درمون ندارمه
اتا دم بوینم، ارمون ندارمه
چه بوردی جان دل دری کمین منزل
مه دل بی ته، گلی گلی* بموندس
مه سر بی ته سر زندی* بموندس
کمین سبزه ته گل رو ره دانه
کمین ویشه ته بکو بو* ره دانه
ته آسمون وارش یاد بدایی
لله واره نواجش یاد بدایی
بهار گل رنگ رفق روز تنگ
کجه بوردی منه دل قد ندانه
مه دل ته دوری طاقت ندانه
غم و غرصه تن خشک چو کنده
غرصه غرصه غرصه تن او کنده
مرد ره، بیستا بیستا برمه کشنه
مرد ره، جوونمرگ غرصه کشنه
سفری چلچلا لالالالالالا
هر چی بارم، ته داغ تموم نوونه
ته نو، دنیای دل جا گوم نوونه
بر دلم خروار خروار غم نشسته و
اشک در چشمانم پر شده است
کبوتر دلتنگم پر کشیده و
به دیدار ماه تابان رفته است
غم تو کافیست تا خون گریه کنم
و بی نهایت برای تو که تمام آرزویم بودی بگریم
مانند آب شوم، موج خروشان شوم اشک بریزم
برای اینکه قامتت اسیر خاک شده است
بقچه لباست را می بینم که لباسهایت در آن چیده شده است ای وای من بمیرم
دنیا سرنوشت خوبی برایت رقم نزد ای وای من بمیرم
هرشب با بغض، به یاد تو به خواب می روم
لباسهایت را در آغوش میگیرم و می خوابم
بعد رفتن تو بال های پروانه سوخت
و از آن زمان اقبال پر گرفتن من هم سوخت
ای پرستوی خفته بیرون بیا
بیا می خواهم روی همچون گل تو را ببینم
بیا که دردها دارم اما درمانی برایشان ندارم
بیا که یک لحظه دیدن روی تو آرزوی من است
چرا رفتی ای جان و دلم منزلگاهت کجاست؟
بی تو دلم پاره پاره شده
و زانوی غم بغل گرفته ام
کدام سبزه زار زیبایی سیمای تو را دارد
کدام بیشه زار رنگ و بوی تو را دارد
تو بودی که به آسمان باریدن را آموختی
تو بودی که به لله وا (نی) نواجش دادن را آموختی
ای همچو رنگ بهار ای رفیق روز تنگ
کجا رفتی دیگر توانی ندارم
دلم دیگر طاقت دوری تورا ندارد
غم و غصه بدن را مثل چوب خشک لاغر و شکننده می کند
غصه، غصه تن را مثل شمع آب می کند
مرد را گریه های بی صدا می کشد
مرد غصه مرگ جوان می کشد
ای پرستوی مسافر، لالالالالالا
هرچه بگویم، داغت تمام نمی شود
نامت از دل دنیا هرگز پاک نمی شود.
دل، خروار به خروار غم هنیشته
اسری*بمو، مه چش دم هنیشته
مه تنگ دل کوتر، پر بروئه
بورده هلال ماه ر سر بزوئه
ته غم خوامبه، چش جا خون ببارم
کلو کلو*، دل ارمون ببارم
بوم اوا کلاک* اسری بشندم
ته قد اسیر خاک ا، اسری بشندم
ته سارقی دچی رختا، من بمیرم
ندی دنیای بختا، من بمیرم
هر شو، برمه گلی* تسه خو شومبه
ته لباس پلی، تسه خو شومبه
بعد ته پاپلی بال بسوته
مه بر هایتنه اقبال، بسوته
بخته چلچلا در برو بریم
برو خوامبه بوینم، ته گل دیم
برو درد دارمبه، درمون ندارمه
اتا دم بوینم، ارمون ندارمه
چه بوردی جان دل دری کمین منزل
مه دل بی ته، گلی گلی* بموندس
مه سر بی ته سر زندی* بموندس
کمین سبزه ته گل رو ره دانه
کمین ویشه ته بکو بو* ره دانه
ته آسمون وارش یاد بدایی
لله واره نواجش یاد بدایی
بهار گل رنگ رفق روز تنگ
کجه بوردی منه دل قد ندانه
مه دل ته دوری طاقت ندانه
غم و غرصه تن خشک چو کنده
غرصه غرصه غرصه تن او کنده
مرد ره، بیستا بیستا برمه کشنه
مرد ره، جوونمرگ غرصه کشنه
سفری چلچلا لالالالالالا
هر چی بارم، ته داغ تموم نوونه
ته نو، دنیای دل جا گوم نوونه
بر دلم خروار خروار غم نشسته و
اشک در چشمانم پر شده است
کبوتر دلتنگم پر کشیده و
به دیدار ماه تابان رفته است
غم تو کافیست تا خون گریه کنم
و بی نهایت برای تو که تمام آرزویم بودی بگریم
مانند آب شوم، موج خروشان شوم اشک بریزم
برای اینکه قامتت اسیر خاک شده است
بقچه لباست را می بینم که لباسهایت در آن چیده شده است ای وای من بمیرم
دنیا سرنوشت خوبی برایت رقم نزد ای وای من بمیرم
هرشب با بغض، به یاد تو به خواب می روم
لباسهایت را در آغوش میگیرم و می خوابم
بعد رفتن تو بال های پروانه سوخت
و از آن زمان اقبال پر گرفتن من هم سوخت
ای پرستوی خفته بیرون بیا
بیا می خواهم روی همچون گل تو را ببینم
بیا که دردها دارم اما درمانی برایشان ندارم
بیا که یک لحظه دیدن روی تو آرزوی من است
چرا رفتی ای جان و دلم منزلگاهت کجاست؟
بی تو دلم پاره پاره شده
و زانوی غم بغل گرفته ام
کدام سبزه زار زیبایی سیمای تو را دارد
کدام بیشه زار رنگ و بوی تو را دارد
تو بودی که به آسمان باریدن را آموختی
تو بودی که به لله وا (نی) نواجش دادن را آموختی
ای همچو رنگ بهار ای رفیق روز تنگ
کجا رفتی دیگر توانی ندارم
دلم دیگر طاقت دوری تورا ندارد
غم و غصه بدن را مثل چوب خشک لاغر و شکننده می کند
غصه، غصه تن را مثل شمع آب می کند
مرد را گریه های بی صدا می کشد
مرد غصه مرگ جوان می کشد
ای پرستوی مسافر، لالالالالالا
هرچه بگویم، داغت تمام نمی شود
نامت از دل دنیا هرگز پاک نمی شود.
آهنگ ها
-
عنوانزمان
-
9:13
تصاویر
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه