display result search
- 2665
پریشانی
تصنیف دشتی
گفتی پریشان می کنی زلف سیاه خویش را
روزی نمایان می کنی آن روی ماه خویش را
از چشمهایت خوانده ام ای دوست چون من عاشقی
از چیست پنهان می کنی برق نگاه خویش را
دیروز با کیش رخت راندی وزیر عقل را
امروز ماتش می کنی ای عشق شاه خویش را
روزی که رفتی از برم دل نیز همراه تو شد
من راه خود را می روم دل نیز راه خویش را
با یک نگاه مست خود غرق گناهم کرده ای
عمریست با خود می کشم بار گناه خویش را
گفتی که دل دادن به تو یک اشتباه محض بود
دل می رود جبران کند این اشتباه خویش را
گفتی پریشان می کنی زلف سیاه خویش را
روزی نمایان می کنی آن روی ماه خویش را
از چشمهایت خوانده ام ای دوست چون من عاشقی
از چیست پنهان می کنی برق نگاه خویش را
دیروز با کیش رخت راندی وزیر عقل را
امروز ماتش می کنی ای عشق شاه خویش را
روزی که رفتی از برم دل نیز همراه تو شد
من راه خود را می روم دل نیز راه خویش را
با یک نگاه مست خود غرق گناهم کرده ای
عمریست با خود می کشم بار گناه خویش را
گفتی که دل دادن به تو یک اشتباه محض بود
دل می رود جبران کند این اشتباه خویش را
کاربر مهمان