display result search
- 1952
غم جوشیر (غم گیاه همیشه سبز)
ترانه‌ی بختیاری
ای داغُمَی سی بَردِ گَپ اُمشو بهارِس تَش گِرِه.
سُهدِه دِلُم سی کَیکُمُ لِشکِ خُمارِس تش گِره.
تَش وَسته پا جازِ تری هَی سُوسِه وا گُمبِ چَویل.
ای داد و ای بیدادُمَی گَویَل کُنین هَیجارِ ایل.
آخی که رنگُم گُر گِرِه شیر وپلنگُم گُر گِره.
اَوریشُمِ گُل مَخمَلی صَحرا قَشنگُم گُر گِرِه.
سُهدِه بَنِ پیری یَهو مِن دَشتِ جونم بی خَوَر.
رُو رُو کُنُون میشِ کُهی مابینِ تَش زَبدِه به دَر.
چی دِلبِرِشته ایزَنی نالِشتِ غم کَوگِ دری.
تَش وَسته مِن کُهسارِمون بُنگِ خُروسِ دِی وَرِی.
جِز بِریز گُل اِیا جُورِ دُنبِه رِی تَش.
سُهدِنه گویلمه دل به کِی کُنُم خَش.
شَو جُورِ مَه اِز نَو بِزَن اَی نَو گلِ تِی بایُمِی .
دَستِت بِدِه دَستُم بِرَیم تا چَشمَه یِ اَوریشُمی.
اَر نَرمه بارونی بیا دل از غَمِت ایواگُشُم.
نَونُم غَمِ نادیدَنِت تا کَی به گُردَم وا کَشُم.
اِز نو دِلُم دِلگیرِته بَسکی هَمِس مِن ویرِتُم.
نَونُم به کِی باسی بِگُم سی چه هَمِس دَر گیرتُم.
اِز نَو وَری جَوشیرِ غم دونی که پُر خینِ دِلُم.
دُونی بهار ایبو زِنَو خُت وا که بِنشینی کِلُم.
داغ شدم برای آتش گرفتن جنگل و عظمت و شکوه کوههای زاگرس
دلم سوخت برای درخت کیکم و شاخ و برگ خمارش
آتش به پای درخت جاز افتاده و گل گیاه خوش بوی چویل در آن میسوزد
ای برادران داد و بیداد بیایید و کمک کنید
آخ که آتش زیبایی‌ام را شعله کشید و شیر پلنگم در میان گیاهان دارویی اوریشم در صحرای قشنگم سوخت.درخت پیر بن که تکیه‌گاه لر بود یکباره در دشت جانم بی خبر سوخت
و گوسفند کوهی رود رودکنان در میان آتش بیرون پرید
ای کبک زیبای دری می‌دانم مثل دل برشته‌ها ناله می‌کنی
آتش در جنگل افتاده،بلند شو که وقت سحر است و باید آواز کمک سر بدهی
مثل دنبه‌ای که روی آتش میسوزد و ناله میکند ، برادرم که برای نجات جنگل رفته بود سوخت، باید به کی دلخوش کنم.( ناجیان شهید طبیعت )
در شب مانند ماه دوباره بیا ای کبک چشم بادامی من
دستت را به دستم بده تا به سرچشمه‌ی گلِ اوریشمی برویم
اگر بارانی نرمه نرمه ببارد شاید دلم از غم به در آید
نمی‌دانم که غم نادیدنت را تا کی باید به پشت بکَشم
باز هم دلم دلگیر تو هست نمی‌دانم با کی درد دل کنم از بس فکرم درگیر تو هست
دوباره بلند شو ای گیاه سبز جوشیر.میدانی که دلم خون است و می‌دانم که بهار باز می‌آید و تو در کنارم سبز می‌شوی.
ای داغُمَی سی بَردِ گَپ اُمشو بهارِس تَش گِرِه.
سُهدِه دِلُم سی کَیکُمُ لِشکِ خُمارِس تش گِره.
تَش وَسته پا جازِ تری هَی سُوسِه وا گُمبِ چَویل.
ای داد و ای بیدادُمَی گَویَل کُنین هَیجارِ ایل.
آخی که رنگُم گُر گِرِه شیر وپلنگُم گُر گِره.
اَوریشُمِ گُل مَخمَلی صَحرا قَشنگُم گُر گِرِه.
سُهدِه بَنِ پیری یَهو مِن دَشتِ جونم بی خَوَر.
رُو رُو کُنُون میشِ کُهی مابینِ تَش زَبدِه به دَر.
چی دِلبِرِشته ایزَنی نالِشتِ غم کَوگِ دری.
تَش وَسته مِن کُهسارِمون بُنگِ خُروسِ دِی وَرِی.
جِز بِریز گُل اِیا جُورِ دُنبِه رِی تَش.
سُهدِنه گویلمه دل به کِی کُنُم خَش.
شَو جُورِ مَه اِز نَو بِزَن اَی نَو گلِ تِی بایُمِی .
دَستِت بِدِه دَستُم بِرَیم تا چَشمَه یِ اَوریشُمی.
اَر نَرمه بارونی بیا دل از غَمِت ایواگُشُم.
نَونُم غَمِ نادیدَنِت تا کَی به گُردَم وا کَشُم.
اِز نو دِلُم دِلگیرِته بَسکی هَمِس مِن ویرِتُم.
نَونُم به کِی باسی بِگُم سی چه هَمِس دَر گیرتُم.
اِز نَو وَری جَوشیرِ غم دونی که پُر خینِ دِلُم.
دُونی بهار ایبو زِنَو خُت وا که بِنشینی کِلُم.
داغ شدم برای آتش گرفتن جنگل و عظمت و شکوه کوههای زاگرس
دلم سوخت برای درخت کیکم و شاخ و برگ خمارش
آتش به پای درخت جاز افتاده و گل گیاه خوش بوی چویل در آن میسوزد
ای برادران داد و بیداد بیایید و کمک کنید
آخ که آتش زیبایی‌ام را شعله کشید و شیر پلنگم در میان گیاهان دارویی اوریشم در صحرای قشنگم سوخت.درخت پیر بن که تکیه‌گاه لر بود یکباره در دشت جانم بی خبر سوخت
و گوسفند کوهی رود رودکنان در میان آتش بیرون پرید
ای کبک زیبای دری می‌دانم مثل دل برشته‌ها ناله می‌کنی
آتش در جنگل افتاده،بلند شو که وقت سحر است و باید آواز کمک سر بدهی
مثل دنبه‌ای که روی آتش میسوزد و ناله میکند ، برادرم که برای نجات جنگل رفته بود سوخت، باید به کی دلخوش کنم.( ناجیان شهید طبیعت )
در شب مانند ماه دوباره بیا ای کبک چشم بادامی من
دستت را به دستم بده تا به سرچشمه‌ی گلِ اوریشمی برویم
اگر بارانی نرمه نرمه ببارد شاید دلم از غم به در آید
نمی‌دانم که غم نادیدنت را تا کی باید به پشت بکَشم
باز هم دلم دلگیر تو هست نمی‌دانم با کی درد دل کنم از بس فکرم درگیر تو هست
دوباره بلند شو ای گیاه سبز جوشیر.میدانی که دلم خون است و می‌دانم که بهار باز می‌آید و تو در کنارم سبز می‌شوی.
آهنگ ها
-
عنوانزمان
-
5:17
کاربر مهمان
کاربر مهمان