display result search
- 7961
ساقی نامه 1
موسیقی دستگاهی ارکسترال ساخته کامبیز روشن روان، 1367
جمع هستی
بیا تا سری در سر خم کنیم
من و تو، تو و من، همه گم کنیم
بیائید تا جمله مستان شویم
ز مجموع هستی پریشان شویم
چو مستان به هم مهربانی کنیم
دمی بی ریا زندگانی کنیم
بگرییم یکدم چو باران به هم
که اینک فتادیم یاران زهم
جهان منزل راحت اندیش نیست
ازل تا ابد، یک نفس بیش نیست
فلک بین که با ما جفا می کند
چها کرده است و چها می کند
(رضی الدین آرتیمانی)
شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت
که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست
بگفت ای هوادار مسکین من
برفت انگبین یار شیرین من
چو شیرینی از من به در می رود
چو فرهادم آتش به سر می رود
همی گفت و هر لحظه سیلاب درد
فرو می دویدش به رخسار زرد
که ای مدعی عشق کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایست
تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت
تو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده ام تا بسوزم تمام
نرفته ز شب همچنان بهره ای
که ناگه بکشتش پریچهره ای
همی گفت و می رفت دودش به سر
همین بود پایان عشق، ای پسر
(سعدی)
سوته دلان
الهی به مستان میخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات
الهی به آنان که در تو گمند
نهان از دل و دیدهٔ مردمند
از آن می که منزل چو در دل کند
بدن را فروزان تر از دل کند
از آن می که چون شیشه بر لب زند
لب شیشه تبخاله از تب زند
مغنی سحر شد خروشی بر آر
ز خامان افسرده جوشی بر آر
مئی ده که چون ریزیش در سبو
بر آرد سبو از دل آواز هو
(رضی الدین آرتیمانی)
بیا ساقی آن می که حال آورد
کرامت فزاید کمال آورد
به من ده که بس بیدل افتاده ام
وز این هر دو بی حاصل افتاده ام
بیا ساقی آن می که حور بهشت
عبیر ملایک در آن می سرشت
بده ساقی آن می که شاهی دهد
به پاکی او دل گواهی دهد
بده تا بنوشم به یاد کسی
که هست از غمش در دلم خون بسی
فریب جهان قصهٔ روشن است
ببین تا چه زاید شب آبستن است
من آنم که چون جام گیرم به دست
ببینم در آن آینه هر چه هست
که حافظ چو مستانه سازد سرود
ز چرخش دهد زهره آواز رود
مغنی از آن پرده نقشی بیار
ببین تا چه گفت از درون پرده دار
چنان برکش آواز خنیاگری
که ناهید چنگی به رقص آوری
مغنی کجایی به گلبانگ رود
بیاد آور آن خسروانی سرود
به مستان نوید سرودی فرست
به یاران رفته درودی فرست
(حافظ)
جمع هستی
بیا تا سری در سر خم کنیم
من و تو، تو و من، همه گم کنیم
بیائید تا جمله مستان شویم
ز مجموع هستی پریشان شویم
چو مستان به هم مهربانی کنیم
دمی بی ریا زندگانی کنیم
بگرییم یکدم چو باران به هم
که اینک فتادیم یاران زهم
جهان منزل راحت اندیش نیست
ازل تا ابد، یک نفس بیش نیست
فلک بین که با ما جفا می کند
چها کرده است و چها می کند
(رضی الدین آرتیمانی)
شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت
که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست
بگفت ای هوادار مسکین من
برفت انگبین یار شیرین من
چو شیرینی از من به در می رود
چو فرهادم آتش به سر می رود
همی گفت و هر لحظه سیلاب درد
فرو می دویدش به رخسار زرد
که ای مدعی عشق کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایست
تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت
تو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده ام تا بسوزم تمام
نرفته ز شب همچنان بهره ای
که ناگه بکشتش پریچهره ای
همی گفت و می رفت دودش به سر
همین بود پایان عشق، ای پسر
(سعدی)
سوته دلان
الهی به مستان میخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات
الهی به آنان که در تو گمند
نهان از دل و دیدهٔ مردمند
از آن می که منزل چو در دل کند
بدن را فروزان تر از دل کند
از آن می که چون شیشه بر لب زند
لب شیشه تبخاله از تب زند
مغنی سحر شد خروشی بر آر
ز خامان افسرده جوشی بر آر
مئی ده که چون ریزیش در سبو
بر آرد سبو از دل آواز هو
(رضی الدین آرتیمانی)
بیا ساقی آن می که حال آورد
کرامت فزاید کمال آورد
به من ده که بس بیدل افتاده ام
وز این هر دو بی حاصل افتاده ام
بیا ساقی آن می که حور بهشت
عبیر ملایک در آن می سرشت
بده ساقی آن می که شاهی دهد
به پاکی او دل گواهی دهد
بده تا بنوشم به یاد کسی
که هست از غمش در دلم خون بسی
فریب جهان قصهٔ روشن است
ببین تا چه زاید شب آبستن است
من آنم که چون جام گیرم به دست
ببینم در آن آینه هر چه هست
که حافظ چو مستانه سازد سرود
ز چرخش دهد زهره آواز رود
مغنی از آن پرده نقشی بیار
ببین تا چه گفت از درون پرده دار
چنان برکش آواز خنیاگری
که ناهید چنگی به رقص آوری
مغنی کجایی به گلبانگ رود
بیاد آور آن خسروانی سرود
به مستان نوید سرودی فرست
به یاران رفته درودی فرست
(حافظ)
کاربر مهمان