دوران سوت‌ و کور موسیقی ایرانی

1 قطعه
12':52" مدت زمان
58 دریافت شده

پخش همه قطعات

در این برنامه از دوره ی فترت در تاریخ معاصر موسیقی ایران صحبت می شود ؛ دوره ای حدود یک دهه که در آن اثر موسیقایی قابل ارزشی خلق نشد .
یعنی صِرف اینکه اثری توانسته باشد در دوره‌ ی خود به یک نیاز اجتماعی پاسخ دهد ، نه ضامن ماندگاری آن اثر است و نه ضامن عیار هنری آن .

در تاریخ معاصر ما دوره‌ ای حدود 13-12 سال داریم که در آن هیچ اثر هنری تاریخی و اثری که در ربط با تحولات اجتماع باشد ، ساخته نمی شود و آثار فرمایشی این دوران ، بسیار کلیشه ای و بی‌ ارزشند .
این دوره‌ ی مهم و سیاه تاریخی ، دوره ی استیلای پهلوی اول یعنی از سال 1308 به بعد است که سیاست‌ های همسان‌ سازی شدت می‌ گیرد و با سرکوب روشنفکران ملی اوایل قرن و سرکوب فرهنگ‌ های داخلی از قبیل ایلات و عشایر و القای دیکتاتوری قدرت همراه است .
این جریان در سال 1311 تا 1314 به اوج می‌ رسد و تا شهریور 1320 که حکومت پهلوی اول با ورود متفقین منقرض و دولت محمدعلی فروغی جایگزین آن می شود ، ادامه پیدا می کند و بلافاصله تاثیر خود را در موسیقی می‌ گذارد . ورود ارتش‌ های بیگانه به تهران و استقرار آن ها و نو شدن تکنولوژی ضبط صدا ، ذائقه‌ ی موسیقی مردم پایتخت را تغییر می‌ دهد .
از سال 1308 به بعد ، فقط مدرسه‌ ی عالی موسیقی است که با تلاش استاد وزیری و شاگردانش روند صعودی دارد . در سال‌ های بعد با کمک رئیس‌ الوزرای وقت ، وزیری در پست ریاست آنجا ابقا می‌ شود .
در این دوره‌ ی صعودی ، آثاری که ساخته می‌ شود ، شامل سرودهای مختلفی است که در وصف شخص اول مملکت ساخته شده و درواقع آثار ماندگاری به جا نمانده است .
غیر از سرودهای متعددی که هیچ‌ کدام از آنها در این سال‌ های اخیر اجرا نشده ، آثار درخوری که بازتاب روح زمانه ی خود باشند ، ساخته نمی‌ شود و اگر هم آثار محدودی وجود داشته باشد ، بیشتر تابع سنت موسیقی سال‌ های قبل است . پس در این دوره ی تاریخی ، هیچ اثر موسیقایی ، قابل نقد و نام بردن نیست . از این رو ، به این دوران ، دوران سوت و کور موسیقی معاصر گفته می‌ شود .
گفتنی است این برنامه پیش از این، از شبکه ی رادیویی فرهنگ پخش شده است .