display result search
- 1087
گل دلگیر
ترانه ی کردی
له شون یاگان یه تاشه واله ی
گولی سه ونز کردگه له بان بمانه ی
گولی سه ونز کردگه و دلگیره وه
له ئه خت سینه‌ی یه راو پیره وه
ئه و گوله نیشان عشق شبرینه
ره نجاگه‌ی گه ی فه رهاد دل ئاگرینه
ئای گو له زه ود وه زولفد قه سم
له یادم نیه چی تا روژه‌ی هه سه م
هه ر کس له دنیا ذه ره ی شیرینه
ئوخه ی نیه که دن له ی سه ر زه سینه
داخیگ ت نایده وه تیمه گیانه و
مه ر ئه رو وه کاخ ئه ولای ساسانه و
ت چیدو من مه نم وه ه مگ ی زانه و
له چای شانه یل ت تک دم و سانه و
داخی که نایده دلم مینی و له ده وران
له وینه عشق فه رهاد له قه ی تاق وه سان
ئای گو له زه ود وه زولفد قه سم
له یادم نیه چی تا روژه‌ی هه سه م
از رد پاهای سنگ نوردی گلی بر سینه‌ی سنگی روییده است
گلی دلگیر که پالیده است بر سینه‌ی ستبر پر آب پیر
آن گل از شیرین نشان دارد و از رنج و شعله‌های درون فرهاد
ای گل روئیده به عشقت قسم هرگز یادم نمیروی تا روزی که زنده‌ام
هر کس در این دنیا زیبا و جذاب است آسایش نمی‌بیند در این سرزمین
داغی که تو بر دل نهاده‌ای همچون جفایی است که بر کاخ فرزندان ساسان رفت
تو رفتی و من ماندم با این همه درد و بجای شانه‌های تو بر سنگ تکیه زده‌ام
این داغ تا ابد بر پیشانی دوران می‌ماند همچون عشق فرهاد که بر سینه‌ی بیستون مانده است.
ای گل روئیده به عشقت قسم هرگز یادم نمیروی تا روزی که زنده‌ام.
له شون یاگان یه تاشه واله ی
گولی سه ونز کردگه له بان بمانه ی
گولی سه ونز کردگه و دلگیره وه
له ئه خت سینه‌ی یه راو پیره وه
ئه و گوله نیشان عشق شبرینه
ره نجاگه‌ی گه ی فه رهاد دل ئاگرینه
ئای گو له زه ود وه زولفد قه سم
له یادم نیه چی تا روژه‌ی هه سه م
هه ر کس له دنیا ذه ره ی شیرینه
ئوخه ی نیه که دن له ی سه ر زه سینه
داخیگ ت نایده وه تیمه گیانه و
مه ر ئه رو وه کاخ ئه ولای ساسانه و
ت چیدو من مه نم وه ه مگ ی زانه و
له چای شانه یل ت تک دم و سانه و
داخی که نایده دلم مینی و له ده وران
له وینه عشق فه رهاد له قه ی تاق وه سان
ئای گو له زه ود وه زولفد قه سم
له یادم نیه چی تا روژه‌ی هه سه م
از رد پاهای سنگ نوردی گلی بر سینه‌ی سنگی روییده است
گلی دلگیر که پالیده است بر سینه‌ی ستبر پر آب پیر
آن گل از شیرین نشان دارد و از رنج و شعله‌های درون فرهاد
ای گل روئیده به عشقت قسم هرگز یادم نمیروی تا روزی که زنده‌ام
هر کس در این دنیا زیبا و جذاب است آسایش نمی‌بیند در این سرزمین
داغی که تو بر دل نهاده‌ای همچون جفایی است که بر کاخ فرزندان ساسان رفت
تو رفتی و من ماندم با این همه درد و بجای شانه‌های تو بر سنگ تکیه زده‌ام
این داغ تا ابد بر پیشانی دوران می‌ماند همچون عشق فرهاد که بر سینه‌ی بیستون مانده است.
ای گل روئیده به عشقت قسم هرگز یادم نمیروی تا روزی که زنده‌ام.
تصاویر
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه